Tienjarige verplichte verzekering voor de aannemers: duur en nutteloos!

De federale ministers van Werk, Economie en Consumentenzaken, Kris Peeters en van Middenstand, Zelfstandigen en KMO’s, Willy Borsus, zullen in de maand mei bij de Regering hun wetsontwerp indienen met betrekking tot de verplichte tienjarige aansprakelijkheidsverzekering. Een supermaatregel die de consument wil beschermen, terwijl deze verzekering uiteindelijk slechts in… minder dan één op duizend gevallen moet geactiveerd worden. De sector pleit dan ook vurig voor de oprichting van een waarborgfonds dat ze zelf zou beheren, alleen maar om tegen een democratische prijs de kwaliteitsvolle aannemers, die per slot van rekening hierbij waarschijnlijk nooit betrokken zullen zijn, te kunnen dekken.

Het Hof, het recht en de werkelijkheid…

De architecten – met een feitelijke monopoliepositie in het kader van de hen bij wet toevertrouwde opdrachten - zijn verplicht hun beroepsaansprakelijkheid te verzekeren. De wet van 1939 die hun opdracht reglementeert, heeft echter verschillende ontwikkelingen doorgemaakt. In 1939 betrof het een wettelijke verplichting, die in 1963 werd ingetrokken, om opnieuw van toepassing te worden in 2006. Wat de aannemers betreft, hun aansprakelijkheid geldt voor een periode van 10 jaar na oplevering van de werken. Ze beschikken over geen enkel openbaar voorrecht, maar ze werden nooit bij wet verplicht om de tienjarige aansprakelijkheid te verzekeren.      

Meer was er natuurlijk niet nodig om te besluiten dat er discriminatie in het spel was... Terwijl de taken en de rol van beide partijen in het bouwproces fundamenteel verschillen, maar wel complementair zijn, oordeelde het Hof dat als de ene zich verplicht moest verzekeren, dan de andere ook. Om de rendabiliteit van een sector die het al zwaar te verduren krijgt door de huidige crisis of over de kostprijs van de woningen wordt niet gemaald. Een zeer goede zaak voor de verzekeraars ? Niet zo zeker. Zelfs bij Assuralia loopt men op eieren: zo’n beperkt risico (minder dan één geval op duizend), maar dat wellicht heel wat valse verwachtingen zal opwekken bij de consument, alsook papierwerk en allerlei expertises, is immers nooit goed om te verzekeren. Of hoe men hier met een kanon op een mug schiet…

Consumenten die gepamperd worden... En wetten die uiteindelijk een maat voor niets zijn…

Ministers die uit naam van de consumentenbescherming de noodzaak van een algemene verzekeringsplicht propageren – zonder dat de sector deze aansprakelijkheid mag organiseren (via een waarborgfonds), terwijl diezelfde aannemers elke dag hun verantwoordelijkheid nemen op hun werven… Daar is geen touw aan vast te knopen.

Met mijn collegiale groeten,

Christophe Maes

Voorzitter